Boskalis en Van den Herik hebben een testduin gerealiseerd, dat moet uitwijzen welk type duin de beste kustbescherming biedt.
Dit veldexperiment, Hybrid Dune, wordt gerealiseerd in opdracht van de TU Delft en is onderdeel van het onderzoeksprogramma Future FRM Tech, dat gesteund wordt door NWO en RWS. De 100 meter lange duin werd vorige maand gerealiseerd en bestaat uit vier secties van elk 25 meter lengte. De testduin bevindt zich op het strand tussen Monster en Kijkduin, dicht bij de Zandmotor.
Waar van oudsher de Nederlandse kust beschermd wordt door een combinatie van zandige duinen en harde dijken, kom je steeds vaker zogenoemde hybride duinen tegen: een combinatie van zandige duinen met een harde kustverdediging. Deze hybride duinen bieden de erosiebestendigheid van een harde kustverdediging, terwijl de zandige delen ruimte bieden aan de natuur en meegroeien met de zeespiegelstijging mogelijk maken. De complexe interacties tussen de zandige en harde delen zorgen er echter voor dat stormafslag bij hybride duinen anders loopt dan die van zandduinen; dit is wat er in dit testduin onderzocht zal worden.
Vier typen duin
De vier delen van het testduin zijn verschillend opgebouwd. Om hybride duinconstructies na te bootsen, worden in en op het duin harde elementen geplaatst. Boskalis en Van den Herik-Sliedrecht gebruiken hiervoor zeecontainers en een harde dijkhelling van betonnen platen (stelconplaten). De typen (hybride) duin die getest worden, zijn:
- zandige duin, volledig opgebouwd uit zand;
- dijk-in-duin, met de harde dijkhelling onder het zand;
- dijk, zand met de harde dijkhelling erop;
- kering-in-duin, een harde kern van containers in het duin.
“We meten met sensoren de stroming van het water, de hoogte van de golven en erosie van het zand”, aldus Daan Poppema, postdoc Hydraulic Engineering aan de TU Delft. En is er storm op komst, dan komen de onderzoekers en studenten in actie om met drones en LiDAR extra metingen te verrichten om zo de duinafslag in kaart te brengen. Uit de veldproef moet blijken hoe de interacties tussen de zandige en harde elementen verlopen, om zo meer inzicht te verwerven. Dat moet in de toekomst leiden tot efficiëntere, effectievere en veiliger hybride duinen.
De proef loopt tot februari/maart, waarna (het restant van) de opstelling weer wordt afgebroken. “We weten niet hoe lang de opstelling precies zal staan. We verwachten dat het duin, dat dicht bij de kustlijn ligt, de komende twee tot drie maanden volledig zal vervagen”, voorspelt Poppema.
Na voltooiing van de proef gaan de betrokken partijen de meetgegevens analyseren en modelleren. Een mogelijk voordeel daarbij is dat het duin dicht bij de hoogwaterlijn ligt. Hierdoor kan er mogelijk dit jaar al wat gezegd worden over de effecten van extreme weersomstandigheden. Poppema: “We willen niet tien jaar wachten op die ene extreme storm, op deze zorgvuldig gekozen locatie leggen we het duin dus bewust kwetsbaar neer.”
